Obowiązek pracodawcy przydzielenia środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego

Kto decyduje o tym na jakich stanowiskach, jakie środki są przydzielane? Ten obowiązek nie ma charakteru powszechnego. Art. 237⁸ KP - z treści tego przepisu wynika, że to pracodawca jest podmiotem decydującym o tym jakie stanowiska i jakie środki rzeczowe będą konieczne aby zapewnić pracownikom bezpieczne i higieniczne warunki pracy.

To pracodawca będzie także tym podmiotem, który zadecyduje na jakich stanowiskach będzie możliwe wykorzystywanie wśród pracowników własnej odzieży i  obuwia roboczego, ale już nie środków ochrony indywidualnej. To uprawnienie wynika z art. 237⁷ §2 KP. Należy zwrócić uwagę, że pracodawca sam decyduje o tym jakie stanowiska będą objęte środkami rzeczowymi, ale zanim podejmie tą decyzję jest zobowiązany na podst. art. 237¹¹ KP jest zobowiązany do przeprowadzenia konsultacji z przedstawicielstwem pracowniczym, m.in. w zakresie przydzielania pracownikom środkom ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego.

            Udział pracowników w konsultacjach na ten temat nie oznacza, że pracownicy poprzez swoich przedstawicieli współdecydują z pracodawcą o tych sprawach. Konsultacja zakłada wymianę poglądów.

            Ponieważ pracodawca jest tym który decyduje o zakresie przydzielanych środków to na pracodawcy będzie ciążyła także odpowiedzialność za sytuację , w której pracownikowi nie zapewni odpowiednich środków rzeczowych, np. środków ochrony indywidualnej i z tego powodu pracownik doznaje szkody na osobie.

            Te środki ochrony indywidualnej i odzież i obuwie robocze przekazywane pracownikom stanowią własność pracodawcy, co wyraźnie ustawodawca stwierdził w §2 art. 237⁸ KP– jest to własność pracodawcy polegająca na powierzeniu pracownikowi mienia. I to znajduje potwierdzenie w przepisach w KP o odpowiedzialności materialnej pracowniczej za szkodę wyrządzoną pracodawcy w mieniu powierzonym. Zgodnie z art. 124 KP wskazuje na mienie, które ma charakter mienia powierzonego i w §1 p. 2 wymienia się środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze. Wobec tego szkoda w tym mieniu powierzonym polegająca np. na nierozliczeniu się pracownika ze środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego, to ta szkoda będzie rozliczana wg zasad pełnej odpowiedzialności materialnej pracowniczej.

            Generalny zakaz dopuszczenia pracownika do pracy bez środków rzeczowych wynika z art. 237⁹KP. Stanowi się tam, że pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego przewidzianym na danym stanowisku. Decyzja pracodawcy o normach przydziału środków rzeczowych będzie wskazana w treści regulaminu pracy. Zakładając, że mamy do czynienia z pracodawcą zatrudniającego co najmniej 20 pracowników. Jeśli chodzi o pracodawcę zatrudniającego mniej niż 20 pracowników to ta informacja o normach przydziału środków rzeczowych będzie przekazana albo w treści umowy o pracę albo będzie przekazana w formie dodatkowej informacji, którą każdy pracodawca w momencie zatrudniania pracownika  ma obowiązek przekazać pracownikowi.

            Obowiązek pracodawcy dostarczania tych środków jest obwarowany jeszcze dodatkowymi powinnościami szczegółowymi a mianowicie te środki rzeczowe muszą odpowiadać polskim normom, co wynika z art. 237⁷. Poza tym te środki rzeczowe muszą odpowiadać warunkom specyficznym jakie występują u danego pracodawcy. Pracodawca jest ponadto zobowiązany w ramach obowiązków szczegółowych poinformować pracowników o sposobie korzystania z środków ochrony indywidualnej. Następnie jest zobowiązany do odpowiedniej konserwacji, naprawy itd., a także jest zobowiązany do prania odzieży roboczej. Tylko wyjątkowo gdy pracownik używa własnej odzieży i obuwia roboczego, co dotyczy stanowisk niezwiązanych z warunkami szkodliwymi, tylko wtedy pracodawca wyjątkowo wypłaca pracownikowi ekwiwalent pieniężny za używanie własnej odzieży i za pranie własnej odzieży. Co wynika z art. 237⁷ §4 KP.